Mijn werk draait rond menselijke kwetsbaarheid, transformatie en vergankelijkheid.
Elk hoofd dat ik boetseer draagt emotie in zich — niet perfect symmetrisch, maar rauw en echt.
Ik zoek niet naar het ideale beeld, maar naar wat ons mens maakt: de sporen van tijd, de schoonheid in het ongemakkelijke, het broze van een moment dat bijna verdwijnt.

Mijn beelden nodigen uit tot kijken naar binnen. Ze geven vorm aan wat vaak verborgen blijft.

Mijn eerste ontmoeting met klei was toevallig. Twee jaar geleden kocht ik een boetseerset voor mijn jongste dochter, Lilli. Uit nieuwsgierigheid stak ik zelf m’n handen in de klei — en ik wist meteen: dit is het. Sindsdien ben ik hoofden beginnen maken. Intuïtief. Vanuit gevoel. Vorm en emotie die elkaar versterken.

Ik heb een basis gelegd op de kunsthumaniora in Hasselt (PIKOH), maar ik zie mezelf als autodidact.
Ik leer door te doen. Door te proberen, te mislukken, opnieuw te beginnen. Mijn werk verandert voortdurend, groeit mee met mij.
Geen vaste regels. Gewoon zoeken naar wat klopt. Naar het verhaal in een rimpel, een vouw, een scheve mond.

Ook de materialen kies ik op gevoel.
Ik werk met klei, acrylverf, vernis en Compaktuna — maar ik bak mijn beelden niet. Gebakken klei voelt dood.
Ik wil dat mijn werk blijft ademen.

Compaktuna onttrekt vocht aan de klei en maakt het hard zonder broos te worden. Zo blijven mijn beelden rauw, levend, tastbaar.
Alsof ze elk moment iets kunnen zeggen.