Echo

Het is alsof er iets in mij doorklinkt van vroeger.
Een herinnering die nooit echt gebeurde.
Een gevoel zonder begin of einde.

Echo gaat over dat soort melancholie.
Niet luid, niet snijdend. Maar zuchtend.
Zoals een geluid dat blijft hangen, lang nadat het uitgesproken is.

Het hoofd ligt neer, ogen gesloten, mond zwaar.
Alles is naar binnen gekeerd. Alsof het lijf zich herinnert wat het hoofd vergeten is.
Er zit zachtheid in de vorm, maar het weegt.

Ik maakte dit hoofd op een moment dat ik niets hoefde uit te leggen.
Ik voelde het gewoon. En het wilde eruit.
Echo is dat restgevoel. Die trage golf die blijft terugkomen.

— Klei, Acryl verf, Vernis
— zachte lijnen, gesloten tijd