Fallen Ego

Dit hoofd gaat over het moment dat je ego het opgeeft.
Niet uit zwakte, maar omdat het gewoon niet meer houdbaar is.
Dat punt waarop je façade barst. Waar je trots niet meer werkt.
En je niet anders kan dan gewoon… zijn.

De blik is nog koppig, maar er zit iets in dat toegeeft.
Een soort gekwetste trots, of wat er nog van overblijft.

Ik maakte dit toen ik zelf voelde dat ik iets moest loslaten waar ik me al lang aan vasthield.
Gewoon… zacht.
En ook pijnlijk.

Dit werk gaat niet over verliezen. Het gaat over toegeven dat je ook zonder je ego bestaat.
Misschien zelfs meer.

— Klei, Acryl verf, Vernis
— ingetogen, broos, nog net trots