Fragmented Silence

Dit hoofd zit vast in een moment.
Alsof iets in gang was gezet, maar onderweg stokte.
Niet omdat het niet wilde, maar omdat het even moest blijven hangen.
In de stilte. In het niet-weten.

Fragmented Silence gaat over die tussenruimte.
Waarin dingen nog niet gezegd zijn. Waarin verandering zich aankondigt, maar nog onder de oppervlakte leeft.
Je ziet het aan de houding — alsof het hoofd zichzelf probeert te verstaan.
Gedeukt, gesloten, bijna in zichzelf teruggetrokken.

Ik maakte dit in een fase waarin er veel bewoog, maar nog niets duidelijk was.
Het resultaat is een soort pauzebeeld.
Eentje dat niet schreeuwt, maar wél iets vasthoudt.

— Klei, Acryl verf, Vernis
— ruw, gesloten, stil